Η αέναη πορεία του ανθρώπου μέσα στο
χρόνο.
Η αδιάκοπη κίνηση του νερού κι επάνω
του ο καθένας με μια σχεδία.
Εκατομμύρια άνθρωποι με τις σχεδίες
τους κι ανάμεσα ο πόλεμος πατήρ πάντων, οι αντιθέσεις, οι συγκρούσεις, οι
μάχες, η πολιτική.
Μπορείς βέβαια να κλείσεις τα μάτια,
έρμαιο των ισχυρών ρευμάτων.
Μπορείς βέβαια να συμβιβαστείς με
την κυριαρχία των δήθεν δυνατών που μεγάλωσαν τη σχεδία τους βυθίζοντας στον
πάτο τα πληρώματα των άλλων.
Μπορείς ακόμη να εκλιπαρείς για
έλεος σαν τα σκυφτά κεφάλια των μελλοθανάτων.
Μπορεί όμως και η εσωτερική ορμή του
δικαίου να είναι πάνω από όλα και να ψάχνει τη δική της διέξοδο.
Σήμερα
ξαναγυρνάμε στις πραγματικές αξίες της ζωής, στις αληθινές σχέσεις των
ανθρώπων, πρόσωπο με πρόσωπο στον καθρέπτη μας.
Σε
μια αργόσυρτη διαδικασία οι τίμιες εκδοχές της ανυπακοής πληθαίνουν και
εγκαταλείποντας τα ασφαλή ερημητήριά τους, εισχωρούν πλέον στο ρημαγμένο κράτος
και στην παλιά πολιτική, απαιτώντας Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Αυτοδιαχείριση.
Στην
ορμητική κίνηση του νερού ποιος θα φαντασιώνεται πλέον τα
λούνα-παρκ
της ψεύτικης ευδαιμονίας;
Μιχάλης Παναγιωτίδης
