Η αδράνεια φέρνει ευθύνες

(έρευνα εφ.Καρφίτσα με θέμα:«Η αντιπολίτευση βαθμολογεί τον δήμαρχο»)

Ο επικεφαλής της κίνησης Ενεργών Πολιτών Καλαμαριάς, Μιχάλης Παναγιωτίδης, υποστηρίζει ότι στις σημερινές συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης, αποτέλεσμα της οικονομικής και κοινωνικής υποβάθμισης που διέρχεται η χώρα μας, ο θεσμός της αυτοδιοίκησης δεν μπορεί να είναι μέρος του προβλήματος αλλά μια ουσιαστική πρόταση ανάληψης ευθύνης και διεξόδου. «Δυστυχώς στο δήμο μας δεν είδαμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο παρ’ όλες τις προτροπές και τη στήριξη μιας τέτοιας πολιτικής ευθύνης από πολλούς δημοτικούς συμβούλους αλλά και δυνάμεις της κοινωνίας των πολιτών», λέει ο κ. Παναγιωτίδης. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο δήμαρχος Καλαμαριάς, ούτε στον ένα χρόνο της νέας διοίκησης αλλά ούτε και στην προηγούμενη θητεία του δεν μπόρεσε να απεγκλωβιστεί από την παρωχημένη και απαξιωτική νοοτροπία της ανταποδοτικής σε ψήφους και οπαδούς λειτουργίας του, η οποία, όπως λέει, παρόλο που δεν τιμά μια ιστορική πόλη, απέδωσε μεν ως τακτική μέχρι τώρα αλλά καθήλωσε τις μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης της πόλης. «Δεν νομίζω ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Οι υποχρεώσεις του δήμου για στήριξη της καθημερινότητας του πολίτη αλλά και της τοπικής οικονομίας είναι τεράστιες και δεν εξαντλούνται σε ερασιτεχνισμούς άλλων εποχών. Χρειαζόμαστε νέες λειτουργικές δομές, ζωντανά όργανα διοίκησης, συμμετοχή των πολιτών παντού, ανάληψη συνεχώς νέων πρωτοβουλιών και κυρίως εξωστρεφή αντίληψη για την πόλη, κάτι που το θέλει και έχει τις δυνάμεις να το πετύχει», αναφέρει χαρακτηριστικά.

εφ.Καρφίτσα 24-8-2015

Πόσο είναι εξαρτημένη από τις εισαγωγές η Ελλάδα;

 Του Μάνου Κοκκινέλη*

Έχει ακουστεί πολλές φορές ότι η λιτότητα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Έχει επίσης ειπωθεί ότι μέτρα που προκαλούν ύφεση οδηγούν σε έναν φαύλο κύκλο με αρνητική επίδραση για την οικονομία. Δυστυχώς, η χώρα μας βρίσκεται σε διαρκή ύφεση από το 2009, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι το οικονομικό πρόγραμμα και οι μεταρρυθμίσεις θα βελτίωναν τους οικονομικούς δείκτες. Αντιθέτως, μετά από 6 χρόνια είναι βέβαιο ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει με τα αποτελέσματα να είναι τραγικά.

Το ¼ των Ελλήνων είναι άνεργοι. Οι νέοι, που παρεμπιπτόντως δεν συμμετείχαν στις καταστροφικές επιλογές των πολιτικών, βιώνουν σε μεγαλύτερο βαθμό το πώς είναι να αισθάνεσαι μη παραγωγικός. Η ανεργία στην ηλικιακή ομάδα μεταξύ των 20 έως 24 ετών αγγίζει το 51%. Το 40% των αποφοίτων των τεχνολογικών και πανεπιστημιακών σχολών έχοντας βασική εργασιακή εμπειρία βρίσκεται δίχως εργασία. Αποκαρδιωτικά είναι και τα ευρήματα της μακροχρόνιας ανεργίας, η οποία κατά την περίοδο 2007 έως 2014 αυξήθηκε κατά 375% (Rodgers & Stylianou, 2015). Αυτό πρακτικά σημαίνει μειωμένη παραγωγή, ανασφάλιστη εργασία, μειωμένο εισόδημα προς κατανάλωση, λιγότερα έσοδα για τα ασφαλιστικά ταμεία, υψηλότερες κρατικές δαπάνες προς τους πολίτες που έχουν ανάγκη και αύξηση του δανεισμού για να καλυφθούν τα παραπάνω. Το αντάλλαγμα προφανώς είναι η υποθήκη περιουσιακών στοιχείων που έχουν σημαντική αξία ώστε να μπορέσουμε να δανειστούμε.